DALAM tulisan bahagian pertama telah diajukan bahawa motivasi Dr Mahathir Mohamad menubuhkan Parti Pejuang Tanah Air atau Pejuang boleh difahami dengan melihat dua dimensi penting yang wujud dalam masyarakat iaitu struktur sosial yang bersifat sosiologis dan tekad peribadi yang bersifat psikologis.

Melihat dari sisi struktur sosial, unsur bangsa dan kebangsaan Melayu adalah penyebab utama yang memotivasi Dr Mahathir untuk menubuhkan Pejuang. Dalam konteks ini sosok seorang Dr Mahathir pertama-tamanya adalah sebagai nasionalis Melayu.

Di sini, timbul satu persoalan – kalau benar Dr Mahathir seorang nasionalis Melayu apakah keperluan untuk beliau menubuhkan satu lagi parti Melayu sedangkan sudah ada parti-parti Melayu yang lain?

Bukankah dengan adanya satu lagi parti Melayu akan menyebabkan perpecahan di kalangan masyarakat Melayu itu sendiri?

Bukankah sebelum ini Mahathir sendiri telah berhujah bahawa kewujudan terlalu banyak parti-parti Melayu hanya akan melemahkan kuasa politik orang Melayu? Kenapa kini Mahathir melawan kenyataan dari hujah beliau itu sendiri?

Sebagai seorang nasionalis Melayu bukankah seharusnya beliau menyokong penyatuan parti-parti Melayu yang kini telah membentuk suatu gabungan politik di bawah kerajaan Perikatan Nasional yang memberikan kuasa politik yang lebih kuat kepada bangsa Melayu?

Tetapi ternyata tindakan politik Tun Mahathir menubuhkan Pejuang berlawanan dengan sifatnya sebagai seorang nasionalis Melayu yang pernah bercita-cita untuk menyatukan parti-parti Melayu di bawah satu payung.

Persoalannya ialah kenapa Tun Mahathir mengambil tindakan sebegini?

Di sinilah kita memerlukan analisa dari perspektif psikologi yang membentuk tekad peribadi seorang Dr Mahathir.

Namun harus difahami bahawa tekad peribadi beliau yang bersifat psikologis itu masih terkait dan dipengaruhi oleh struktur sosial yang wujud dalam masyarakat beliau sendiri, masyarakat Melayu. Menganalisa dari sudut sosio-psikologi akan memberikan jawapan yang lebih tuntas dalam memahami tindakan politik Dr Mahathir yang terkini.

Kalau kita menekuni beberapa fakta dalaman yang telah pun didedahkan oleh beberapa pimpinan politik Bersatu, jelas bahawa:

1. Pertamanya, Dr Mahathir keberatan untuk menyerahkan jawatan perdana menteri kepada Anwar Ibrahim.
2. Keduanya beliau juga tidak selesa untuk terus berkerjasama dengan DAP sebuah parti yang didominasi oleh etnik Cina.
3. Ketiganya, beliau berhasrat untuk menyatukan semua parti-parti besar Melayu yang terpecah di bawah kepimpinan beliau sebagai perdana menteri.
4. Keempatnya, beliau tahu tentang usaha-usaha untuk menyekat Anwar Ibrahim daripada menjadi Perdana Menteri dan juga usaha-usaha untuk menyingkirkan DAP daripada kerajaan pusat tetapi mengambil sikap membiarkan tanpa sebarang tindakan menghalang atau mengeluarkan arahan untuk menghentikan usaha-usaha tersebut.
5. Dan kelima, pada peringkat awalnya Dr Mahathir sendiri telah bersetuju dan menyokong cadangan agar Muhyiddin Yassin dilantik sebagai Perdana Menteri yang baru menggantikan beliau.

Fakta-fakta ini boleh diperolehi dari rencana berwasit yang berjudul “Why did Bersatu leave Pakatan Harapan?” oleh Wan Saiful Wan Jan untuk Jurnal Akademik Trends in Southeast Asia terbitan terbitan Institut ISEAS-Yusof Ishak di Singapura, sebuah institut penyelidikan terkenal yang banyak memfokuskan kajian mereka tentang Asia Tenggara.

Sebagai “orang dalam” yang memegang jawatan dalam kepimpinan Bersatu, rencana Wan Saiful mendedahkan beberapa fakta dalaman yang tidak terlihat oleh masyarakat biasa melainkan jika mereka menjadi sebahagian daripada angggota kepimpinan parti dan terlibat dalam perbincangan dan mesyuarat dalaman parti.

Sokongan Dr Mahathir kepada Muhyiddin untuk dilantik sebagai perdana menteri menggantikan beliau kemudiannya telah diabsahkan oleh Rais Yatim dalam satu kenyataan baru-baru ini.

Justeru, dari fakta-fakta yang terbentang ini bagaimanakah untuk kita making sense atau mencari kemunasabahan dalam memahami tindakan Dr Mahathir menubuhkan Pejuang.

Ini pada pandangan saya memerlukan analisis di luar kotak yang konvensional.

Apa yang perlu diteliti adalah persoalan – apakah consequences atau kesan daripada penubuhan Pejuang kepada bangsa Melayu bukan hanya kepada Dr Mahathir.

Kalau hanya kepada Dr Mahathir, penubuhan Pejuang dari pandangan kasar kelihatannya akan menempatkan beliau sebagai pemecah usaha-usaha penyatuan bangsa Melayu. Ini tentunya berlawanan dengan sosok seorang Dr Mahathir.

Sosok Dr Mahathir adalah seorang nasionalis Melayu. Rasa kebangsaan Melayu adalah pendorong utama kepada banyak tindakan-tindakan politik beliau.

Justeru, penubuhan Pejuang pada andaian saya bukan untuk memecahkan bangsa Melayu, sebaliknya dilakukan untuk mendorong kepada pengukuhan penyatuan Melayu yang sedang berlangsung kini.

Rasa kebangsaan Melayu inilah yang mempengaruhi keputusan Dr Mahathir pada awalnya untuk menyokong Muhyiddin dengan kepercayaan bahawa kepimpinan politik Malaysia bukan sahaja harus datang dari bangsa Melayu tetapi juga dari parti politik yang berteraskan Melayu.

Malahan dari fakta yang dibentangkan oleh Wan Saiful juga agenda untuk menolak kepimpinan politik tertinggi negara datang daripada pemimpin parti pelbagai-kaum (Anwar Ibrahim/PKR dan DAP) sudah pun bermula lebih lama iaitu berbulan-bulan sebelum “Langkah Sheraton”.

Agenda ini telah mendorong kepada penyusunan perhimpunan Kongres Maruah Melayu pada Oktober 2019 yang telah berjaya mengumpulkan tiga parti Melayu terbesar iaitu Bersatu-Umno-PAS dan NGO-NGO Melayu yang lain.

Perhimpunan ini bukan sahaja mendapat sokongan Dr Mahathir, malah beliau sendiri menjadi perasmi dan pemberi ucaptama yang inti ucapannya adalah tentang keperluan untuk parti-parti dan pertubuhan Melayu menyatu di bawah satu kesatuan Melayu yang kukuh.

Dan dinamika sesuatu hubungan atau penyatuan itu boleh diperkukuhkan bila wujudnya ancaman.

Tidak dinafikan bahawa ancaman juga boleh memecahkan jika intensitinya kuat. Tetapi pada masa yang sama ancaman yang muncul itu juga boleh bertindak sebagai agen pengukuhan kepada suatu hubungan atau penyatuan.

Dalam konteks inilah pada pandangan saya tindakan Dr Mahathir menubuhkan Pejuang perlu dilihat.

Motivasi Dr Mahathir adalah untuk mengukuhkan penyatuan parti-parti Melayu. Menimbulkan ancaman melalui Pejuang dalam kerangka yang tersiratnya adalah untuk mengukuhkan penyatuan parti-parti Melayu seperti mana yang telah pun dimulai oleh Dr Mahathir sendiri di perhimpunan Kongres Maruah Melayu sebelum tumbangnya kerajaan Pakatan Harapan.

(Bersambung) – 3 September, 2020.

* Ini adalah pandangan peribadi penulis dan tidak semestinya mencerminkan pandangan rasmi The Malaysian Insight.

* Ruhan adalah seorang hippie yang berjiwa bebas, menggemari filem-filem berat Eropah dan menyukai ikan pekasam goreng garing.